Het ‘haute dog’-concept van Jeroen Meus en partners is met de Würst in de Maalderijstraat – tussen de Handschoenmarkt en de Grote Markt – toe aan zijn derde filiaal.

Er volgt een vegetarische bereiding met open ravioli, gegrilde jonge aubergine en de eerste augurkjes van het seizoen. Dit is hoe de gastronomie van de toekomst er hoort uit te zien: met twee, drie smaken penseelt Claeys een bommetje op het bord, magistraal in harmonie, licht en gezond, een bereiding die ‘le détour’ van de twee sterren rechtvaardigt.

Je betaalt hier 60 euro voor vier gangen, pal in het middensegment van de markt, en dat vind ik correct. Kok en eigenaar beseffen dat ze aan hun droom van een toprestaurant nog werk hebben.

Het uitzonderlijke kader is er, nu moet deze jonge kok de tijd krijgen om te groeien en zijn eigen stijl te ontwikkelen. Want een talent, dat is hij zeker.

In het 19de-eeuwse koetshuis van Hof ter Beke opende de tweede vestiging van Món. De menukaart is identiek, maar het verbouwde kasteel biedt een enorme meerwaarde.

Het verpauperde kasteel en aanpalend koetshuis kregen een grondige renovatie. Een glazen volume verbindt de twee panden en langs de slotgracht werd een strakke glazen galerij gebouwd waar het restaurant een plek kreeg, met zicht op het groen, de eenden en de waterkippen die in het water scharrelen.

Waar we beide vorige keer wel een puntje van kritiek hadden dat het zoete soms overheerste in de gerechten, zijn de originele kwinkslagen en doldwaze woordspelingen nu de zoethouders van de maaltijd.

Chef Tom Van Lysebettens heeft helemaal zijn draai gevonden lijkt het. Maar ook als je even voorbij de grappen en grollen kijkt, proef je geweldige combinaties op het bord, en dat is wat blijft hangen…

De eerste vleesgang is eend (boven het houtvuur gerookt en verder afgegaard in de oven) met koolrabi en koriander. De twee bereidingen van eend - zowel de borst als de rollade - zijn heerlijk en de cuisson is meer dan perfect. De kalfszwezerik die volgt is gecombineerd met cassisbes en dragon en is gewikkeld in een blad, zodat die met de hand gegeten kan worden. De zwezerik zelf is om duimen en vingers bij af te likken (en niet enkel omdat je die met de handen eet), hoewel de combinatie met de overige ingrediënten niet voor Captain Critic’s favoriete bereiding van de avond zorgt. Het laatste hoofdgerecht van de avond is als fingerfood geconcipieerde duif uit Steenvoorde, die een maand gerijpt werd op hooi. De ‘verstorven’ smaak van de duif (die de kapitein herkent zoals bij een goeie hazenrug, of een gerijpte entrecôte) is uiterst subtiel en de garing is eens te meer de perfectie voorbij. Als er universitaire cursussen ‘cuisson’ gegeven werden, dan zou deze duif een hoofdstuk op zichzelf mogen zijn.

De ontvangst is al even warm als het interieur, een voorbode van de bediening: attent, professioneel en super efficiënt. Aan menukaarten doen ze hier niet. Wat de pot schaft, staat gekalkt op krijtborden die de obers met veel zwier tot aan je tafel schuiven. De zussen Louise - ze heten eigenlijk Ann en Katrien - serveren een klein, wisselend aanbod van klassieke bistrogerechten, bereid met dagverse, artisanale kwaliteitsproducten.

Ruim tweeënhalf jaar al heeft Suzy Jacques haar Brasserie Bru by Suzy aan het Kerkplein van Schilde-Bergen, maar nog altijd blijft deze brasserie-met-een-serieus-streepje-meer goed verborgen.

Ik hou van Cuichine, het restaurant waar Szelim Man en Chuck Tang, beiden van uit Hong Kong geëmigeerde ouders, met brio het nieuwe culinaire China presenteren. Ik hield ook van Bar Chine, hun eetbar met kleinere gerechten om te delen. Precies dat kleinere formaat werd een probleem: volk genoeg, maar te weinig besteding per persoon. Vandaar dat Bar Chine nu werd omgevormd tot een restaurant, met nieuw interieur en nieuwe naam. Een kopie van Cuichine is het niet geworden: terwijl Cuichine voluit voor Oosterse smaken gaat, stelt Jinza een Frans-Aziatische keuken voor.

Menig inwoner van de Zurenborgwijk zal de flexibele eetformule en lage prijzen van Bar Chine missen. Maar het blijft hier prettig toeven, ook op de kleurrijke stoelen en tafels die bij mooi weer buiten staan. 

Enkele jaren geleden werd Sepideh verkozen door Gault&Millau tot sommelier van het jaar en iets later opende ze haar gastrobar op het hippe Antwerpse Zuid.

De gastrobar Divin van Sepideh Sedaghatnia is één van die ‘places to be’ voor wijnliefhebbers en fijnproevers. De gerechten zijn gevarieerd en vinden vaak hun oorsprong in een Iraans-geïnspireerde keuken. De sfeer en inrichting zorgen voor een vleugje romantiek!

"Tiens, is dat wel een nieuwkomer", zullen mensen uit de streek zich afvragen. Ja en nee, de naam is gebleven, maar de kaart, het interieur en het concept zijn helemaal omgegooid, en hoe!

Het lijkt wel of alle hippe zaken in West-Vlaanderen tegenwoordig door Lieven Musschoot gestyled worden, maar hij weet dan ook van wanten. Check dat terras met wit en oranje maar eens. In de keuken krijgt de bistronomie vrij spel waarbij klassiekers een gastronomische plus krijgen, hmm!

Uit artikel: "Zon in je bord: 33 resto's met zálig terras"

Vanop het terras heb je een prachtig zicht op de Schelde en de Amerikaanse eik spreidt z'n blaadjes liefdevol uit om wat schaduw te voorzien. Daarmee zijn we gelukkig nog niet uitverteld. De keuken verstaat de regels van de kunst als geen ander en serveert je brasseriekost met de grote K en de bediening ademt charme. Verkocht!

Uit artikel: "Zon in je bord: 33 resto's met zálig terras"

Vorig jaar kreeg Eddy Munster nog een Michelinster voor Wine in the City in Jette, maar op z'n lauweren rusten? Ho maar! In Wemmel opende hij zonet Fuel. Hij staat zelf niet in de keuken, maar stelde wel de kaart samen voor deze nieuwe brasserie.

De brandende conclusie? Fuel heeft naast lekker eten en uitstekende wijnen toch ook wel een zeker m'as-tu-vu-gehalte, en daar betaal je mee voor.

We bestellen nogmaals de heerlijk gekoelde cocktail en enkele sharing platters: Black Smoke bitterballen deluxe (€ 10) en Here fishy fishy platter (€ 26). De bitterballen hebben een heerlijk krokant omhulsel en zijn gevuld met traaggegaard, gerookt vlees met Duvel. Het dipsausje is een Carolina mosterdsaus, een originele barbecuesaus. De visschotel bestaat uit een slaatje van gegrilde octopus, koud gerookte zalm met gemarineerde venkel en limoengel en gerookte kabeljauw in dipvorm (met zure room, verse kruiden en jalapenopepers) dat je met crackers, grissini en ingemaakte groenten kan opsmullen. Dit is genieten in de overtreffende trap.

De vis blijkt uiteindelijk een griet te zijn, ongeveer 800 gram te wegen en € 36 te kosten. We delen de sappige, met look en olijfolie op smaak gebrachte en aan de graat gebraden vis en peuzelen hem tot het laatste stukje op. Het lichte rooksmaakje, dankzij de oven, maakt het af. Simpel maar o zo lekker!

Cargo wil een baken zijn in de Veurnse industriezone en een alternatief voor een inspiratieloze boterhammendoos, en sláágt daarin. Ze denken er bovendien al aan om ook op andere plaatsen dergelijke containers neerpoten.

Emelgem is sinds kort een kasteel rijker. Niet in een gotische of barokstijl, maar gewoon een industriële snelbouw: Het Bierkasteel, waar brouwerij Van Honsebrouck zijn Kasteel en ander bier brouwt en een heus belevingscentrum met bierwinkel én restaurant onderbrengt.

Het restaurant bevindt zich op de eerste verdieping en heeft écht iets van een kasteel, met een imposante haard, glas in lood en een goudkleurige muur met pompeuse luchters. De obers bedienen het eten op grote plateaus die ze met veel zwier op hun handen dragen. De kaart is vrij uitgebreid, met ook gerechten klaargemaakt op de mibrasa grill, én bij alle gerechten staan bijpassende bieren.

Ik smul van mille foglie di melanzane: gegratineerde aubergines met parmezaan ( € 12). Super! Ik vervolg met tagliatelle salsiccia e tartufo, perfect beetgare pasta met een romige saus met stukjes worst en truffel ( € 17,50).